شاخص های کارآئی تکنیکی جزیی و کلی در تحلیل پوششی داده ها

تحلیل پوششی داده­ها یک روش غیرپارامتری است که کارآئی نسبی مجموعه­ای از واحدهای تصمیم­گیری  متجانس با چندین ورودی و چندین خروجی را اندازه می­گیرد. این روش اولین بار توسط چارنز و همکاران (1978) معرفی شد. در ارزیابی مدل­های  فرض بر این است که همه ورودی­ها به­طور مشترک برای تولید همه خروجی­ها مصرف می­شوند. این درحالی است که اغلب اوقات همه ورودی­ها در تولید همه خروجی­ها نقش ندارند. یک مثال ساده از چنین وضعیتی را می­توان در شرکت­های گاز به­عنوان واحدهای تصمیم­گیری مشاهده کرد. شرکت­های گاز در ایران به صورت استانی اداره می­شوند و هر یک از شرکت­های گاز استانی به­عنوان یک واحد تصمیم­گیری ورودی­هایی نظیر پرسنل، هزینه و سرمایه را برای تولید خروجی­هایی نظیر تعداد مشترکین، حجم شبکه­گذاری، حجم گاز و ... مصرف می­کنند. در این فرایند بخشی از پرسنل جهت مشترکین، بخش دیگری در قسمت شبکه­گذاری و ... مشغول هستند. به­طور منطقی دریک فرآیند تولید، هر ورودی لزوماً در تولید هر یک از خروجی­ها نقش ندارد. بر این باوریم که بخشی از هر ورودی برای تولید هر خروجی مصرف می­شود. هدف: هدف این مقاله تعیین قدرالسهمی برای هر خروجی از هر ورودی در جهت افزایش کارایی نسبی واحدهای تصمیم گیری می­باشد. در مدلی که ارایه خواهد شد سهم هرخروجی از هر ورودی جهت بهینه کردن اندازه کارایی کلی واحدها تعیین خواهد شد. روش بررسی: برای نیل به هدف از تکنیک­های غیرپارامتری و به ­ویژه تکنیک  استفاده خواهد شد. نتایج: مقاله مدلی ارائه می­کند که به کمک آن علاوه بر این که سهم هر ورودی در تولید هر خروجی تعیین می­شود، عملکرد واحدهای تصمیم­گیری در تولید هر خروجی نیز محاسبه می­شوند. به­عبارت دیگر برای هر خروجی یک شاخص کارآئی تعیین می­شود که ترکیب محدب این شاخص­ها، کارآئی کلی واحد تحت ارزیابی را می­سازد.